In het verzorgingshuis Bartholomeus Gasthuis in Utrecht kijkt Jonkers terug op zijn leven en verhaalt over wat zich aan hem voordoet. De gebundelde handgeschreven en gekopiëerde tekstvellen verschijnen in zijn "Jonkers Verhaaltjesboek". De oplage is enkele tientallen. Over zijn teksten zegt hij: 'Ik wil zo helder mogelijk zijn'; maar ook: 'Je mag er wel wat moeite voor doen'.

... Dat schuurtje stond naast het kolen- en het kippen- en konijnenhok Dat was toen mijn atelier, drie bij drie meter. Vanaf buiten kon ik het stilleven schilderen. Allemaal lege flessen weet ik nog. En ik hoor het nog die ene zin: "Joh, zo gooi je de kippen van de leg met dat palet en krijgen ze geen eitjes meer."

Aanpakken ­ inpakken ­ uitpakken, daar is niets mee aan de hand. Mijn hand. Kijken grijpen. Kan ik het leven laten gebeuren zoals het gebeurt? Niet grijpen, niet ingrijpen, laten gaan. Bijvoorbeeld depressief tot op de bodem.

Het kraaiennest hangt boven in de top van die boom. Een heel wolkje hangt doorschijnend in het blauw. Twee duiven vliegen van de dakgoot... en fladderen al weer terug. Bussen en vrachtvervoer zijn vol kleur. Hun reclame is afgewogen, helder en uitdagend.

Als je de dingen verwoordt kan het helder worden. Als je piekert kan het zwaar worden. Zo zwaar en verwarrend dat je niet meer weet, hoe is het gekomen. Aan de overkant van de singel gaat een vrachtauto voorbij. Op zo'n afstand kan je het niet lezen, op zo'n afstand zijn die letters te klein.

In het rijk geïllustreerde boekje "Vierkante koeien" staan veel meer verhalen en teksten van Bertus Jonkers.